Siedziała na sofie z książką, zerkając co
chwilę w stronę telewizora. Puszczali jakiś romans. Obserwowała właśnie jak
wysoki przystojny brunet wynosi nieprzytomną blondynkę z płonącego budynku,
który za chwilę wybucha. Wyłączyła telewizor. Cholerne melodramaty. Takie sceny
widziała już milion razy. Wstała z kanapy.
"Idę się przejść."- postanowiła.
Wyszła na ulicę i skierowała się w stronę parku.
Lubiła siąść sobie czasem przy fontannie, pomarzyć...
-Jenny!- usłyszał wołanie swojej
przyjaciółki Kate.
Odwróciła się i zobaczyła ją czekającą na
zielone światło przy najbliższych pasach.
-Cześć!- odpowiedziała skierowała
się w stronę rudowłosej. Ta, gdy tylko zobaczyła zmieniające się światło,
pospiesznie weszła na jezdnię.
Jenny zamarła. W stronę dziewczyny jechał rozpędzony samochód. W jej głowie tłukło
się miliony myśli naraz, ale dominowała jedna; nawet jeśli ostrzeże Kate, to i
tak ta nie zdąży odskoczyć.
Szatynka ruszyła sprintem w stronę pasów.
Wmawiała sobie, że jak w filmach odepchnie przyjaciółkę, sama przeżyje, a potem
wszyscy będą szczęśliwi. Musiała się tego trzymać. Inaczej by stchórzyła.
-Kate!- krzyknęła. Zaraz potem popchnęła
przyjaciółkę z całej siły na chodnik.
Czas nagle zwolnił. Jenny widziała jak
głowa dziewczyny uderza o bruk. W połowie kroku obejrzała się i ujrzała, jak
kierowca samochodu próbuje zahamować, wciąż ściskając w jednej dłoni komórkę.
Jak przez mgłę słyszała pisk opon na asfalcie, a potem głośny stuk
i...ciemność.
Kate podniosła się obolała i poszukała
wzrokiem swojej przyjaciółki. Leżała na jezdni kawałek dalej z powyginanymi
kończynami. Kałuża krwi w okół jej głowy powiększała się coraz bardziej.
Utykając na zdarte kolano podbiegła do dziewczyny i przeraziła się jeszcze
bardziej; jej przyjaciółka miała niemal całkowicie zalaną krwią twarz.
-Jenny! Jenny , obudź się!- rudowłosa
rozpaczliwie nawoływała przyjaciółkę. Łzy pociekły jej po policzkach i skapnęły
na zakrwawione oblicze.
-K-Kate?- szatynka poruszyła powiekami i
spojrzała na nastolatkę.-Nie... płacz...-mówiła z trudem.-Nie... umrę... Nie
chcę...umierać... ale t-to tak bardzo... boli...
-Jenny...-szepnęła rudowłosa. Nie zwracała
na nic uwagi. Nawet na starszą panią, dzwoniącą po karetkę zaledwie dwa metry
dalej. Liczyła się tylko ranna przyjaciółka.
-Wiesz... gdybym... wiedziała...że to tak
się skończy... pewnie... stchórzyłabym...
-Jen! Nic się nie skończy, rozumiesz? Za
miesiąc będziemy siedzieć przy torcie i się z tego śmiać! Nie wolno ci się
poddawać!
-M-Masz rację... -Mówiła tak cicho, że
trudno ją było zrozumieć.- Pojadę d-do szpitala,... wyleczą mnie...
-Tak! Wyleczą cię! Słyszysz? Wyleczą cię!
-P-powiedz... pro-szę...temu...kierowcy...-zamknęła
oczy- ż-że...nie mam...mu...tego...za...złe...- umilkła.
-Jenny? Jenny! JENNY!- dziewczyna
wpatrywała się w przyjaciółkę ze łzami w oczach. Robiła to nawet, kiedy jakiś
facet próbował reanimować ranną. Nawet kiedy ta starsza pani przytuliła ją,
starając się ją pocieszy. Nawet kiedy tak wyczekiwana karetka zjawiła się, a
lekarze poinformowali ją o śmierci dziewczyny. Zanim zapakowano jej ciało w
czarny worek, Kate spojrzała na nią ostatni raz. Uśmiechała się.
---------------------------------------------------------------------------
O rany, mój mózg! Pisałam to na chemii i wyobraźcie sobie, płakałam! Oj musiało to dziwnie wyglądać. Ale trudno! Rozdział dedykuje Niseko, bo wzruszyła moje serducho i Emiko, bo chciała poczytać. Niech sobie poczyta dedykacje :)
